Rood-geel-groen

U zult wel denken, rood, geel en groen, dat zijn toch de carnevalskleuren en het is inmiddels al juni, jullie komen als mosterd na de maaltijd. Klopt, carnaval is allang voorbij, maar dit artikel gaat eigenlijk helemaal niet over carnaval, maar veel meer over emancipatie. In goed Overloons dialect zou je kunnen zeggen dat dit stuk er over gaat dat we allemaal gelijk zijn. De foto’s komen uit diverse bronnen. 

As òw hart mar roëj-gael-gruûn is

 Dor stônde ze dan, Carnevalsmóndag 2022. Vör ’t huus van de urste Prinses van de Huibuuke. Ze hán zich hiëlemól nor veur gewörmd, tusse alle groëte minse dör, en kòsse ’t zoë goêd ziên.’n Haffel klaen derkes òp ’n reej. De snuutjes moi geschminkt en mit ’n roëj-gael-gruûne twinkeling ien de oëge.

De kriebels beej dees klaen Huibuukinnekes begosse al vroeg beej ’t ontbijt. Ze wisse hiël goêd det vandaag ‘ne speciale dag was, want de moêder van ’n jungske beej hun uut de klas wier vandaag Prinses van de Huibuuke. Nie de vader, mar de moêder was vandaag de kartrekker! De klaen derkes wiere steeds wilder en vertelde tegge iederiën die ’t kòn hure, det weej vandaag ’n echte Prinses hán. Iën van die klaen derkes fluusterde tegge ur vader, onderhând ’n bitje zinnewaechtig van links nor rechs springend: “ziede wel pap, as derke kunde ok die vaer mit Prinsessecape verdiêne.”

Mit ’t ontbijt achter de kieze vertrokke weej, begeleid dör de Hofkapel nor ’t adres wor weej de volgende heerser van de Huibuuke òp ginge hale. De afgeloëpe daag ware fantastisch en makte hiël duidelek det weej Carneval nie kunne misse ien òns dörpke. De kòp was d‘r af en de feesttent beej Bos was al drie daag tot de nok toe gevuld mit Huibuuke, Lónders die eindelek wer mit mekaar kòsse zien. Buurte, dânse en lache, ’t moog eindelek wer! En ’t moog allemól wer precies mit Carneval. Vijf daag waorien ’t nie uutmakt wie ge bint of wá ge dinkt. Alles draeit in die vijf daag um verbondenheid en ’t laeve viere.

Carneval is misschien wel, nevve òns Lónse dialect natuurlek, iën van de moiste tradities die òns dörpke kent. Tradities gaeve òns unieke momente van wermte, ze gaeve òns ’t gevuul det weej örges beejhuure en gaeve òns iets um án vâst te hâlde. Dit geldt zeker ok vör ònze Carneval. Mar tradities zien nie vör eeuwig. Tradities gón mit d’n tied mit, òntwikkele zich nó d’n tiedsgeest van ’t volk en verândere dör de jaore hin. ’t Bestuur van de Huibuuke het ‘ne vörzichtige urste stap gezet. Laote we haope det ze goêd geluusterd hebbe nó de reacties van de Lónders òp dizze bijzondere dag, want die was vreej duidelek: weej zien ‘r klaor vör!

En as Prinses Lizet urre speech helt nó de bônte middag gón alle klaene Huibuukskes en Huibuukinnekes um ur hin staon. Ze zien verwônderd en zichtbaar onder d’n iendruk van de Prinses van de Huibuuke. Nie umdet ze ’t vremd viende det ‘r ’n Prinses stöt, mar umdet ze dit nog nie ier geziên hebbe. Ze twiefele nie án ‘t kunne van ònze Prinses van de Huibuuke, de Huibuukinnekes kiêke teggen ur òp en de Huibuukskes zien ’n bitje verliefd. Precies zóas ’t beej ‘ne Prins van de Huibuuke ok is, mar dan ’n bitje umgedraeid. Zonder det ze ’t wiëte zien die klaen Lónders ’n moi vörbeeld vör òns ‘groëte’ Lónders. Vör hun is iederiën geliek. As ’n jungske ’t kan, wörum ’n derke dan nie? Òw geslacht duut ‘r nie toe ien hun oëge, zólang as òw hart mar roëj-gael-gruûn is.