In de Hof

Vroeger had ieder gezin wel een tuin. En daarmee werd dan geen mooi groen gazon bedoeld, maar een echte moestuin, waar prei, bonen, aardappelen, uien, wortels, kool en nog veel meer geteeld werd. Ook voor fruit ging men niet naar de groenteboer, want dat had men zelf. Over die tijd heeft Bert Bardoel een stuk geschreven. De foto’s van zijn eigen moestuin heeft hij zelf gemaakt.

Ien d'n Hof

Gistere liêp ik dör d’n hof en zaag det de kröp slaaj nuëdig gesneeje mòsse werre. Des nòw âltied, urst hedde genne slaaj en nòw hedde d’r vör half Loën. De kappese groeie trouwes ok as kól en dan hedde nog nie geziên wá vör ‘n loëf de wortele hebbe. As die smerrige vliêg nòw má uut de buurt bliêve. Dè geldt trouwes ok vör de kappese. As die ròtvliêge en vlinders dorbeej ien de buurt kòmme en eikes legge kan dè hiëlemól verkierd afloëpe, want de rupse die dor uut kòmme lusse ok wel ‘n stukske kappes.
Ien ònzen hof stón trouwes ok sperzjes. Die ware dit jaor al vroeg án de gang. Alles was dit jaor trouwes ‘n waek of drie ier. Alliën òns erdsbaere viêle dit jaor taege. Ze bläöide biëstig, dus ik zaei al tegge mien vrouw: det belaoft wá …, mar ik dink det de kaûw de zaak vernaggeld het. We hán d’r wel wá, má d’r ware d’r veul rot, ge wet wel zónne grieze schuummel d’r òp. Nòw dan heb ik ze ien ieder geval nie mer òp miene bòtteram nuëdig. Dè vroege moie waer was trouwes wel goêd vör òns wulle bónne. Anders hebbe die nog licht lâst van luûs, má umdet ‘t zó vroeg was ware die nog nie wakker. Ge wet trouwes toch wel: wie wulle bónne wil aete mòt mart nie vergaete.

De aerpel dun ‘t dit jaor goêd, mar òp ‘ne kier mòsse we d’r wel as de kiepe beej zien um de blaar d’r af te sneeje, want ‘t leek det ze fitofterra krege. Toe we de riêk ‘n par daag látter ien de grônd staoke kwame d’r toch nog lummels van aerpel uut de grônd. Wá bòtter ien de pan en det was smulle van dees neej aerpel.
De miemere en de stekbaere hebbe ‘t dit jaor ok goêd gedaon. We hán hóst pòtte te wennig um de jam ien te doën. Toe we látter ok nog proemejam wòn make mòsse we nor Mieneke Driesse vör neej pöt. Och nië dè kan hiëlemól nie, dieje winkel is al lang geslote en afgebraoke. Jommer dè ge òns staakbónne nie geziên het. Dor stônde d’r ok vör hiël Loën án. We hebbe ze mar dör laote groeie, dan hebbe we vör van de winter ok metiën druëgbónne vör ien de bónnesoep. Ien ‘ne moie zommer werkt ‘t allemól gemekkelek. As ge schoeffelt göt d’n drek ok kepot. Mar ien zónne natte zòmmer as dit jaor was det wel efkes anders. De schietmelt en de mier groeit dan wer drek án.

Dit jaor stón d’r trouwes wennig appel en veul paere án d’n bom. Die kunne we lang nie òp. Vroeger sneejde mien moêder d’r dan schiêfkes van en grótmoêder riêgde die án töwkes um ze beej ‘t fornuus te druëge, mar des lang geleeje en ’n fornuus hebbe we nie mer. Dè vien ik wel jommer, want mit de kermis kokte òns moe die eppelkes âlt òp en det was me toch lekker! D’n herfst kumt d’r dit jaor ok ‘n waek of vier ier án. De nuët valle al van d’n bom en dè geldt ok vör de kestanjes. Van de winter haope we wer goeie boerekól, prei en spruute uut d’n hof te aete en de rest kumt uut d’n diepvries en de fles. As ge ok ‘nen ienmaak het, et smakelek en as ge ‘t ien de supermerret gót hale aevegoêd smakelek aete van de winter.