Het Gemeenschapshuis

Het oude gemeenschapshuis ligt plat en het nieuwe wordt opgebouwd. Alle Overloners zijn opgegroeid met het gemeenschapshuis en zijn er geweest. Want daar, midden in het dorp, gebeurt het. De intocht van Sinterklaas, het Carnaval, het kienen, uitvoeringen van Fanfare, koren, toneel, te veel om op te noemen. De een kwam er vaker dan de ander, maar iedereen heeft zijn eigen herinneringen aan deze plek. 

Om nog eens terug te denken aan het oude gemeenschapshuis heeft Piet Beurskens onderstaande tekst geschreven. De foto’s komen uit oude fotoalbums en zijn door verschillende fotografen gemaakt.

De laeste makt de lâmp uut.

’t Urst hoefde nie thuus te voetballe en mien vrouw laag verkeld òp d’n divan. Verrek … dan mar ’s nor ’t gemaenschapshuus, vör d’n aller, allerlaeste kier. Verdorrie, wá was ik dor vroeger duk gewist, kende aegelek wel ieder hökske, gengske, trepke, balkòn en natuurlek nie te vergaete de kelder. Ien d’n tied van Harrie de Croiman mòsse weej as mennekes van de Raod nó de Carneval de vloer schròbbe,,,, ik heb ‘t ‘r nog van ien de rug. En Paul van Eeuwiek die schudde maej wá staerke drank beej de Cola, krege we ’t nie kâld, zaei dan mit ’ne knipoëg.  
’t Zal tegge drië zien gewist det ik beej ’t gemaenschapshuus ánkwaam, ze begònne net mit veile. Veul tam-tam, mar ’t âlde grei stelde allemól nie zóveul vör, ik heb thuus al kneut zat. Òp ’n gegaeve moment riêpe ze um det ‘r nog rôndleidinge ware en ik dòcht metiën… dè is krek wá vör meej. We ware mit ’n gruupke van zeuve en ‘ne jòng van Bertje Derks leidde òns rônd. Nor de blâuwe zaal, de klaene zaal, de keuke … en dè duurde en duurde mar.
Òp ’n gegaeve moment wis ik weg te kòmme via de berging van de blâuwe zaal en vlot de tussedeur gevat nor ’t instrumentehòk van de fanfaar. 
Ik heb daor gewaacht en toen ik wakker schròk was ’t muûskesstil ien ’t gemaenschapshuus. Verdöld, ’t was 11 uur ’s naachs … Studio sport schoot d’r vandaag dus zeker beej ien. Ik sloop zachtjes via de keuke nor de groëte zaal. Niemes, mar dan ok hiëlemól niemes te bekenne. Dor stônd ik dan, midde ien de groëte zaal, die rook zóas alliën de groëte zaal van ’t gemaenschapshuus ruuke kan: bier vermengd mit de hôltlucht van de vloer, ’n typische, dörlaefde en wá weeïge zuûte lucht. ’t Podium vör meej, was vroeger vör de durvers, amateurartieste of nog nie aens, mar zeej die vertier makte of òp ‘n ândere manier de zinne verzette van de Lónders ien de zaal. En án d’n tap, tapte ze bier en schuune moppe, was veul en duk bier gaeve status en kònde gen klap huure van wá ze òp ’t podium zen. Òp de vreejdagse kienaovende keek ’t ien de zaal blaûw van de roëk en d’r kwame Mariabeelde án te pas um de hoofdpries, maestal ‘n koekoeksklok ien de wâcht te slaepe.
Ik stônd zoë minutelang hiëlemól alliën te droëme midde ien ’t gemaenschapshuus. Ienaens …. huurde ik wá ròmmele án de deur van “’t neeje gedeelte”… Ik stônd verstiefd … wie zeuj dè zien … ienbraekers, pliesie? Ien de schiëmer zaag ik iemes binnekòmme en verrek … ’t was Riek. Riek stapte mit vlotte pas dör de zaal nor de bar, ze zaag meej gen aens. Ik huurde ze moemele … “ik wis dè ik wá vergaete was, doës det ik bin”. Ze liêp achter de bar, trok de koelkâst ope en draeide ’t klaene verlichtingslempke uut de fitting. De deur smeet ze mit ’n flinke vaart dicht en ze liêp wer draej òp buute án … Ik liêp mit ‘r mit … de laeste lâmp was uutgemakt.