Het klooster

Ons thema gaat deze keer over het bejaardenhuus, Huize Loôn, vroeger beter bekend als 't klaoster. Huize Loôn verhuist van de Engelseweg naar een nieuwe plek midden in het dorp. Peter Loonen kijkt terug... 

De foto's van het klooster van vóór de oorlog komen van de Oude Schoenendoos, de rest is gemaakt door Theo Cremers. 

't Klaoster

Wá mende geej d’r van zaei Drika tegge Tóntje. We trekke al ’n stötje van Drees, zuj ’t klaoster iets vör òns zien? Dor heb ik ok al ’s aoit ovver zitte te prakkeziere zaei Tóntje. Má, zoë ging ie wier, dè mot ik toch nog ’s ’n par kier goêd dör miene kòp laote gaon. We zitte hier toch nog moi en aegelek vuul ik meej nog hiël goêd al mot ik wel toegaeve det ik de laeste tied toch hier en daor wá lâst kriêg van mien knäök. Ja, zet Drika, wá wilde, det kan ok nie anders as ge òw hiële laeve mit de riêk de grip uutgedaon het en al die zwaore kreujwages de misthoëp ópgekreujd het.

Zoën Jan wor ze nog steeds beej ienwónde haj d’r ok al ‘s òp án geprót det ’t misschien verstandig zuj zien um nó ’t klaoster te verhuûze. Dan hán heej en zien vrouw Nelly ok wá mier aege laeve. (’t Woord privacy mòs toen nog uutgevônde werre). Ok schóndôchter Nelly haj al ‘s aoit dör laote schiemere det de òpkamer, wor Drika en Tóntje nog âltied sliêpe, misschien ien de toekomst nuëdig zuj zien as d’r wer ’n kiendje beejkwaam.

Ze zun ’t de kòmmende zòndag ás Tóntje zien zuvvenenzaestigste verjördag vierde ok mar ’s mit de ândere kiender bepraote. Zoë gezet, zoë gedaon. Wilma die ‘ne kel uut Oeldere getrouwd haj en dor nou ok wónde en âltied drek de mônd as urste los haj, vônd ’t drek ’n goei idee en de rest sloot zich dorbeej án, al verslikte Bert zich beej ‘t huure van ’t plan hóst ien zien stukske pruumevlaai. D’r wiêr nog wá gerikraojd en de opmerking “As ge dalek iets mankiert kòmde d’r nie mer ien”, gaaf uuteindelek d’n dörslag. Ze hán evvel ok genoeg gewerkt en ze beslote um ‘t d’r mar òp te waoge.
Ien de afspraak mit zuster Theofiel, de directrice van ‘t klaoster wier wel efkes verteld det ze alles zelf mòsse betale. Mit de AOW en hunne spaarkous mòs dè hendig kunne. D’r was pláts en de kamer kòs verrig gemákt werre.

En zoë name Drika en Tóntje hunnen ientrek ien ’t klaoster beej de nonne ien dörp. “Zoë Drika en Tóntje nou ziede gillie òp òllie laeste schól”. Mit die woorde wiere ze dör Hanneke, die dor al langer zaat, verwelkomd. Ze kòsse d’r wel um lache, ze kende Hanneke, die was al ’n hiël klaen bitje án ’t verkiendste. 
Ze ware drek gewend ien dörp, ze wiere dör de nonne goêd verzörgd, ze kwame niks te kort. D’r was zelfs ’n ziekezuster die nie alliën ien ’t klaoster, mar ok ien dörp minse verzörgde. Die huurde ze dan ien örre Volkswage wegpruttele. Dieje âlden kever wier látter iengeruild tegge ‘ne statige Ford Cortina. De zusters die ien de verzörging zate, Jolanda en Anniceta, krege ien de vakantie extra hulp van de zusters die án de schól stônte zoëas dor ware: Adelberta, Felicia, Irene, Amanda, Gilberta, Baptista, Jacqueline en Nicolette.

Drika en Tóntje ware allebei nog goêd hel en ze kòsse allebei nog van alles doên. Achter ’t klaoster laag ‘ne schónnen hof wor Tóntje nog hiël daag mit plezier ien de grônd zaat te vruute.
Heej werkte veul same mit tuinman en huusknaecht Fraenske. Drika hielp iêverig ien de keuke, ’t domein van zuster Theoberta. Dor wiere de gruuntes uut d’n aegen hof schón gemakt zoëdet ze fijn òp de toffel gezet kòsse werre. D’r wier ok âld pepier òpgeháld. Det deej d’n hoëgbejaarden Turkenburg. Heej was dormit de vörloëper van de Gild. Ien de hennekui was ‘nen hoek iengericht wor de bejaarde kels mit hôlt kòsse kloie. Vróllie die din dè toen nog nie. Ja, zelfs ginge de nonne mit de minse òp vekansie, tot ien Oosteriek toe. Iën ding dor mòsse de minse wel duk án wenne. ’s Aoves ging de buutedeur um negen uur op slot. Dan ginge de nonne nó bed en nome de sleutel mit. Ze wón nie hebbe det hun bewoëners nog zó laat óvver straot schuupte.

D’r wier veul gekart, rekke, kruusjasse en jokere behuurde tot de favoriete spellekes. Zelfs ’n echt biljart stônd ’r. Buurte wier ok veul gedaon, ‘t laeste neejs mòs netuurlek uutgewisseld werre. As d’r ovver geld geprót wier kwame d’r maej wá schaeve gezichte. Sòmmige hán hun spaargeld kwietgemákt vör ze nó ’t klaoster ginge. Sommige vônte det slim, ândere telde dè mar wennig. Hiël af en toe wier d’r wá geknaojd as d’r iets te dikke wolke sigareroëk ’t zicht ien de gange belemmerde en ’n bitje òp d’n ojjem sloêge. Mar alles beejèn was ’t laeve d’r goêd en de daag rege zich räöstig kabbelend ánèn en de jaore kwame òp ’n reejke.

Ien de loëp van de jaore zage Drika en Tóntje ’t klaoster verândere. D’r kwame steeds minder nonne en op zekere dag din de zusters ’t klaoster, wát ien bezit was van hun congregatie, aover án ’n stichting.

D’r wier links en rechts iengriepend verbouwd en d’r kwame steeds mier lekeverzörgsters en zelfs verzörgers die ok allemól hun baest din um ’t de minse nó de zin te make. Iederiën kreeg zelfs vort ‘nen aege sleutel. De minse die nó ’t klaoster, wát ienmiddels verânderd was ien bejaardehuus Huize Loôn, ginge, verânderde ok. Vroeger moogde niks of nie veul mánkiere anders kwaamde d’r nie ien. Látter mòste van alles mánkiere anders kwaamde d’r ok nie ien. De zörgvraog wier grödder en grödder. De naam ging verândere van bejaardehuus nor verzörgingshuus mar bleef gelukkig wel Huize Loôn.


Drika en Tóntje die allebei vlot ovver de honderd gegaon zien hebbe hiël wát verânderinge ien ’t klaoster mitgemakt. Uuteindelek hebbe ok zillie ’t tijdelijke mit ’t eeuwige verwisseld. Detzelfde lot is nou ok ’t klaoster, òns klaoster, beschaore. ’t Boek Klaoster göt dicht en de toekòmst……………

Hoe Drika en Tóntje zich ien ’t splinterneej gebouw, Hof van Loon, gevuuld zun hebbe zuwwe naoit wiëte mar warschienlek hán ze ok daor, net as die minse die d’r nou hin gaon, hunnen draei gevônde.